Een begeleidingsmethode, individueel of in een kleine groep, die veel lijkt op coaching. Niet te verwarren met ‘het onder supervisie van een meerdere’ staan.
Supervisie is een uitstekende methode om, gedurende een bepaalde periode en ondanks alle drukte, prioriteit te geven aan aandacht voor jouw persoonlijk professioneel functioneren. Supervisie staat ook voor zelfsturend ervaringsleren. ‘Zelfsturend’ omdat je in volstrekte vrijheid je eigen leerdoelen kiest. ‘Ervaringleren’ omdat de werkervaring altijd het vertrekpunt is. De bespreking hiervan is gericht op analyse van wat er precies gebeurd is en welke gedachten en gevoelens werden opgeroepen. Welke waarden en normen spelen een rol? Wat is hierover in algemene zin bekend? Wat vind ik daarvan? Wat wil ik? De antwoorden op deze vragen leiden vaak tot een keuze om het gedrag bij te stellen en te gaan onderzoeken en ervaren wat dat oplevert. Deze nieuwe ervaringen worden zo nodig weer verder onderzocht. Supervisie resulteert vrijwel altijd in hernieuwde energie, nieuwe inzichten en praktische veranderingen in de wijze van praktijk voeren.
Thema’s die op deze wijze vaak in supervisie aan bod komen
- Conflicten met patiënten, assistentes, verpleegkundigen, collega’s
- Werkdruk; balans tussen werk en privé; angst voor fouten
- Afgrenzen van verantwoordelijkheid en taken
- Eisende en(of) agressieve patiënten of familie van patiënten
- Zorg voor terminale patiënten, euthanasie
- Onzekerheid over wat nodig is voor een praktijkovername
Aanpak
Met jouw coach spreek je af hoe jouw supervisietraject in frequentie en hoeveelheid bijeenkomsten eruit gaat zien. Toch kunnen we als leidraad geven dat supervisie over het algemeen bestaat uit tien tot twaalf bijeenkomsten, eens in de twee weken. Individueel één uur, groepen (maximaal drie deelnemers) twee uur.
